I tym pozytywnym akcentem zacznę ten post. Niestety skończę go w znacznie mniej pozytywny sposób. Otóż, czym tak naprawdę są marzenia? Jeśli miałabym je określić jednym słowem powiedziałabym że są... hmmm... planami na przyszłość, które nigdy się nie spełnią, bądź tym, czego nie można dostać, co zawsze pozostaje poza zasięgiem, bądź czego zdobycie jest niezwykle wręcz trudną rzeczą. Po co są więc ludzkie marzenia? Czyż to nie proste? Załóżmy, że nie ma marzeń. Ludzie wówczas nie staraliby się o nic, bo i po co? Przecież nie mięliby żadnego celu. Nic, do czego mogliby dążyć, czego mogliby pragnąć. Czy marzenia są potrzebne? Najchętniej powiedziałabym, że nie, jednak sama nie mogę zaprzeczyć temu, że i ja marzę. Że owe marzenia czasem pozwalają mi patrzeć w przyszłość, której prawdopodobnie i tak nie osiągnę, ale przecież mogę próbować, prawda? W końcu kto nie gra, ten nie wygrywa. Choć czy warto podjąć się tej gry, wiedząc jakie rozczarowanie może ze sobą nieść? To już jest decyzja, jaką każdy musi podjąć sam.
Ostatnio tak się zastanawiam... I nie po raz pierwszy w sumie. Uczucia... Póki co zdaje mi się, że moje są na poziomie równym zeru albo nawet poniżej zera... Nie lubię tego stanu całkowitej obojętności, kiedy mimo wszystko na twarzy nosi się maskę, że wszystko jest jak być powinno, gdy się tego nie czuje. Część osób widzi nie mnie, ale właśnie jedną z masek. Uśmiech na twarz, pogodny humor... Tak, dokładnie tak, to jedna z masek. I o dziwo nabiera się na nią tyle osób... Ale gra to gra. Nawet udawanie, że wszystko jest w porządku, nie sprawi, że tak rzeczywiście będzie... Ale może warto próbować? Przynajmniej nie słyszy się ciągle pytania, które z czasem robi się irytujące: "Czy wszystko w porządku?", "Coś się stało"...